Bu kisi herkesce sevilmek icin tek sansini yok ettigi gercegine üzülüyor; bu kisi yataga yatarken bu trajedinin agirligi yüregine cöküyor. Ama rahatlatici bir yük bu, neredeyse insan kadar agir. Bu kisi ic cekiyor. Bu kisinin gözleri kapanmaya basliyor, bu kisi uyuyor.
Biri Ben, Sen ve Digerleri Cannesda Caméra dOra layik görülen bol ödüllü iki filmi, Whitney Bienalinde iki sergisi, iki müzik albümü ve cesitli multimedya calismalari olan cok yönlü sanatci Miranda Julyin daha önce The New Yorker, The Paris Review, Harpers gibi önemli dergilerde yayimlanmis öykülerinden olusan bu secki, alisilmadik ve güclü bir sese sahip.
Oturma odasinda yüzme dersi veren bir antrenör, is arkadasinin hic görmedigi yeniyetme kiz kardesine tutkun bir adam, kiz arkadasinin onu sevmesi icin striptiz salonunda calisan bir genc kiz, iliskilerini tazelemek icin figüranlik yapan bir cift, bir karaltiya asik olan ve onun zihinsel engelli ögrencisinin bedeninde yasadigina inanan bir ögretmen...
Julyin öykülerindeki buruk ve kirilgan karakterler sevilmek ve kabullenilmek ugruna kendilerini tuhaf iliskilerin icinde buluyor, gercekligin siradanligi ve acimasizligi karsisinda hayal dünyalarina siginiyor; yalnizlik ve insanlari benzer kilsa da cogu zaman görünmez kalan baglar birbirine hep teget geciyor.
July bu kirik hayatlari tasvir ederken iyimserlik ve kötümserlik, mizah ve trajedi arasinda benzersiz bir denge tutturuyor. Karakterleri ne kadar acayip ve siradisi olsa da, Miranda July caga özgü izole hayatlari yakalamayi basariyor.
Miranda July son derece kendine özgü, neredeyse tuhaf bir yazar.
Ele aldigi konulari ilgi cekici bulsaniz da bulmasaniz da, okuruyla duygusal bir bag kurmayi basariyor ve bu bagi öyle derinden kuruyor ki öyküleri okuyup bitirdikten haftalar sonra bile imgeler belleginizde canli kaliyor.
