Piekna, wirtuozersko napisana i wybornie przez mloda tlumaczke przelozona powiesc o dramatycznym zdobywaniu samowiedzy, ktora wyzwala. Wydana w 2003 powiesc wybitnego albanskiego autora, nieznanego w Polsce - podobnie jak albanska literatura i rzeczywistosc w ogole. "Psia skora" to przezwisko, druga natura i znak zyciowego niedopasowania bohatera powiesci Krista Tupka. Tupka zwanego tez Dupkiem, czyli miernego pisarza, autora kiepskich scenariuszy, niedoszlego poety i czlowieka, ktory mial dwa talenty i pasje: picie alkoholu i milosc do kobiet. Pan Tupek, nachodzony przez banalnych bohaterow swych scenariuszy, niepokojony przez postac Hadesa oraz demonicznego doktora N.T., opowiada swoje zyciowe perypetie, przez ktore przeplynal pol biernie, pol aktywnie. Losy Tupka zwiazaly sie z tragicznym zyciem pewnej rodziny i trzema kobietami: Lira, Dolora i Lori, babka, jej corka i wnuczka, ktore kochal w roznych okresach swego zycia: pierwsza jako dziecko, druga jako dorosly mezczyzna, trzecia jako podstarzaly erotoman. A w tle - historia najnowsza Albanii, panstwa totalitarnego, gdzie Dostojewski zostal zakazany, a obowiazujacym swiatopogladem byl ateizm. Psia skora to opowiesc o milosci odnawiajacej sie w trzech pokoleniach, o leku przed nadchodzacymi nowymi czasami, o probie uwolnienia sie od bolu przeszlosci.
